انگشت خود ز حسرت -را بر دهان فشردم
من را چرا رها کرد وقتی که دل سپردم

او بی بهانه میدادبا یک ترانه میداد
من با حساب و دقت تسبیح میشمردم !

سبحان و حمد لله سبحان و حمد لله
آیات توبه آمد از واژه شرم بردم

صد آینه شکستم گویی نخورده مستم
در آینه چه دیدم دیدار با که کردم

بشکن مرا بسوزان چون چوب خشک زین سان
من را ز خود رها کن من آشنای دردم

من را به مستی آور هر جا که هستی آور
از باده مبتلا کن من جرعه ای نخوردم

آی مردمان کجایم از موطنم جدایم
من عشق میفروشم درویش دوره گردم

من در پی نشانه دنبال یک بهانه
من را به خانه ای بر تا دور او بگردم

خورشید از تو روشن در کهکشان و برزن
بر من بتاب یکدم من بی تو سرد سردم

                                                               مهدی برهانی

نظرات در مورد این شعر: http://www.shereno.com/11760/13790/164014.html